Met een kwast in de hand, haar blonde haar samengebonden in een paardenstaart, wandelt Merel Kooning (Aalsmeer, 1979) op en neer langs het doek. Twee meter bij anderhalve meter staat tegen de muur, wachtend op de aanval.

“Living on the edge. Ik doe niet aan voorwerk”, zegt Kooning resoluut. “Ik heb een impulsieve geest. Alles wat niet mogelijk is, wil ik mogelijk maken.”

De kwast zuigt zwarte verf op. Kooning haalt uit naar het doek, in grove slagen. Dan neem ze afstand. “Wat zie ik nu eigenlijk? Ik bekijk het schilderij van alle kanten. Zo leg ik mijn bodem. Pas na het gevoel zoek ik de diepgang.”

Kooning experimenteert sinds 2012 met “action painting”. Onder invloed van helden als de Nederlandse kunstenaars Willem de Kooning en Karel Appel en de Amerikaanse kunstenaar Jackson Pollock wordt haar werk abstracter en complexer.

Een fysieke en mentale bevrijding van de Nederlandse bekrompenheid, zo omschrijft de jonge kunstenares haar werk. Weg uit de calvinistische polder. “Met dit werk wil ik andere mensen inspireren. Laat je niet tegenhouden, stap over blokkades heen. Je moet niet bang zijn om op je bek te gaan, dat hoort erbij.”